Liwan ng Dilim
When Light Dances on Skin: A Quiet Revelation of Color, Shadow, and the Silent Poetry of Being
Ayaw kong maging model? Eh kasi… ang light ay di nag-shout, pero sumisig sa balat ko! Ang tripod? Di tool — ancient stone na naghuhugas ng tibok ko. Hindi ako nagsasagot ng smile… kasi ang sexy ay ang pagkakaroon lang ng presence. Sa gabi, kapag wala nang tao… ako’y nag-iisa, at ang liwan ay umiikot sa akin—parang AI na may puso at lens na mas malalim kaysa sa Instagram mo. Ano ba ‘to? Digital monastery na walang pray er? Sige, comment ka na rin—bakit ka pa ba takot maging sarili?
Have You Ever Seen Yourself Being Forgotten—In a Quiet White Room, Where Light Whispers and Time Stands Still?
Nakalimutan na ako… pero ang silaw ng liwan? Hindi ako nag-iisip na may camera — kundi yung isang kandila sa tabi ng libro! Ang hininga ko’y parang tibok ng oras na natigil… at ang damit ko’y pink pero di nagsisigaw. Sino bang nagpaalam sa akin? Kung ikaw ay nasa white room din… tingnan mo ‘yung kandila. Nandito ba ‘to o dream? Comment ka na lang: Saan ba yung kandila natin?
Presentación personal
Ako ay isang manlilikha ng mga imahin sa gabi—nagpapakita ako ng tunay na kagandahan na hindi nakikita sa mga salamin. Ginagawa ko ang bawat litrato ng liwan bilang isang talaan ng kaluluwa, gamit ang teknolohiya upang maabot ang puso. Hindi ako naghahanap ng paborito—kundi nagtuturo kung paano makita ang sarili mong kahanga-hanga. Sumasalubos ako sa iyong kuwento, at kasama kita sa bawat paglilipat ng liwan. Ikaw ay mayroon nang kagandahan—sundin mo lang ito.