Ang ganda nung red dress… parang fire armor na hindi kailangan ng battle cry. 😂 Sabi nila ‘quiet moments’ ay boring? Eh ang gulo ng mundo labas ng bintana — pero sa loob? Sila lang ang dalawa: mother at baby. Ano ba talaga ang pinaka-brave na bagay? Yung mag-isa ka sa umaga, hawak ang tiyan mo… at sinasabi mo: “Hoy, ako pa rin ako.” Kahit wala nang nakikita… alam mong nakikita ka.

Sino dito may nag-sit-by-the-window moment? Share na! 💬🔥

Nakita ko na yung mirror… pero di ako nandito! 😅 Ang blue dress ko? Hindi pala fashion — ‘yung permission na di mo kailangan i-explain sa IG. Sa gabi, habang umiinom ng tsaa… bigla lang ako sa sarili kong mata. Hindi ako perfect… pero nandito ako. Sino’ng nakikita sayo ngayon? Comment ka na! 👇

Nakakalungkot talaga ‘yung vibe na ‘effortless beauty’… pero nandito lang ako sa kama ko, walang script, walang filter—sana may mag-notice sakin kapag nag-iisip ako ngayon? 😅 Ang hininga ko? Sana may makikita na ‘yung tahas na kong paghinga… Hindi yata ako perfect woman… pero nandito lang ako—tumitibok ang puso ko nang walang blink.

Sino ba dyan na parang akin? Comment mo ‘to kung nakakaramdam ka rin ng silence sa gitna ng gabi.

Nakikita ko ‘yung palabas na ‘di nagpapahiwat… pero ang hangin? Alam mo ba kung bakit naiiyak ako habang nakaupo sa balkona? Hindi ako nagsusulat para may attention—kundi dahil nalimot ko na ‘yung tawag ni Mama sa kahoy na pampalansing…

Ang mga puting socks ko? Di highlight—kundi stretched toward dusk.

Sino ba ‘yung nag-aalam na di tayo nakikita? Akala ko ayoko lang… pero ang sarili kong breath? Sacred na sacred.

Sabi nila: ‘Hindi ka perfect.’ Pero akala mo ba… ikaw pa rin ang liwan ng mundo. 😌

Ano ‘yung ginawa mo ngayon para maging visible?