Liha'y Liwan sa Dilim
The Quiet Oracle of Light: When Silence Becomes a Dress, and Shadows Whisper the Soul
Sino ka ba nang mag-iisip na may damit na walang straps? 😅 Ang salamin ay hindi nagpapakita ng mukha mo… kundi ang pagkabawalan mo! Ang hair ko’y parang tinta sa papel—nag-iisa lang ako sa silid na studio habang ang dilim ay sumasalot sa ‘quiet’… Walang tawa. Walang clap. Pero may ginagawa—silence. Kung babalikan mo ako sa salamin… sana may nakikita ka rin? 👀 #StillnessSpeaks
When the Filter Fades, I Saw Myself: A Quiet Intimacy Between Two Women in Pink Light
Nakikita mo ba sarili mo sa salamin? Hindi lang kasi… ang pagkakaibigan ay nasa tahimik na liwan, hindi sa filter ng Instagram 😅 Ang dalawang babae? Hindi nag-uusap… pero mas malalim ang pakikisama kaysa sa lahat ng text message! Kaya nga pala… ang beauty ay ‘hindi nakikita’ — ‘nakaaalala.’ Paano ka ba mag-‘selfie’ kung ang sarili mong kaluluwa ay mas mabuting magpahinga? 🌿 (Sabi nila: ‘Kung wala kang takot sa silid… sasabihin mo na lang: “Pwede ba tayong maghinga nang tahimik?”’)
자기 소개
Ako ay isang manlilikha ng mga larawan na hindi lang nakikita, kundi naririnig. Sa bawat frame, may kwento ng isang babae na hindi nagsasabi ng pangalan—pero alam mo na siya’y ikaw. Ginagawa ko ang kagandahan na hindi inaayos, kundi ginagaling. Nasa dilim ako—nangungusap sa mga mata ng iba, at binubuo ang kanilang pagkakakilanlan. Hindi ako nagsasalita... kundi nagpapakita. Ang aking likha? Isang tawag sa puso mong naiiwan sa likod ng salamin.