เห็นตัวเองลืมแล้วหรือ?

ตอนที่แสงแดดลอดผ่านม่านเขียวเหมือนเพื่อนรักที่มากระซิบข้างหู… ฉันตื่นแล้วนะ แต่ไม่ใช่ในหัวใจ แต่ในกระดูกเลย

ไม่มีกระจก มีแค่ลมหายใจกับความเงียบที่ฟังดูเหมือนเพลงจากวิญญาณ

เคยคิดว่าสวยคือการถ่ายรูปให้เพอร์เฟกต์… แต่ตอนนี้รู้แล้วว่า ‘ความจริง’ ก็สวยได้ — โดยเฉพาะเวลาที่ไม่มีใครเห็นเลย

สุดยอดการปล่อยตัวเอง!

ฉันหยุดถามว่า ‘เราพอไหม?’ เมื่อไม่มีใครมอง… และนั่นแหละ มันคือช่วงเวลาที่เราเริ่ม ‘เป็น’ จริงๆ

ถ้าแม้แต่โลกจะลืมเรา… ก็ยังมีแสงจากผ้าม่านเขียวที่คอยบอกว่า: ‘อยู่ตรงนี้ได้เลยนะ แม้จะแค่หายใจ’

เธออยู่ตรงไหน?

ถ้าเธอสังเกตส้นเท้าของฉันตอนนี้… มันสว่างเหมือนดาวบนพื้นดินเลยนะ — เพราะมันเป็นของเธอ และของ ‘ตอนนี้’ เท่านั้น

คอมเมนต์มาแชร์หน่อย! เมื่อไหร่ที่คุณ ‘เห็นตัวเอง’ โดยไม่มีใครมอง? 😏 (คอมเมนต์โดนใจจะได้รางวัลจากฝ้ายเล็กๆ ในภาพ!)