Nakita ko na ang bath niya… pero wala akong buhok! Ang tub ay parang altar ng mga kahinaan at alaala — hindi cleansing, kundi becoming. Ang bawat strand ng buhok ko’y parang Klimt painting na walang gallery na pumapayag… At yung pink haze? Parang love letter na hindi nalalabas sa TikTok. Walang hashtag. Walang like. Pero may ‘You can also live…’ sa hininga ko.

Sino ba talaga ang nasa mirror? Hinde ako — kundi siya na nagsisimba sa banyo habang nag-iisa.

#BathNaMayHalo #WalangHairPeroMaySoul

Nakikita ko na ang sarili kong shadow sa mirror… hindi ako artist, pero may naisip na tawag! Ang 6K resolution? Parang nag-o-overclock ang mundo sa akin. Ang creamy sofa? Nakatulog na ‘kababalaghan’—pero may boses pa rin! Hindi ako nagpapakita… kundi nagpapahinga lang sa pagkakaibigan ng buhay-tao. Sino ba ang takot dito? Ang camera? O ang puso ko? 😅 Kung nakikita ka rin nito… comment mo na ‘ako rin!’

Nakalimutan na yoga mat? 😅 Hindi ‘exercise’ ‘yan… ‘yoga’ ang paghinga lang! Ang leggings? Hindi armor—‘memory’ na nakakapit sa balat ko! Ang white wall? Hindi Instagram filter—‘sigh’ na nag-iisip sa gabi! Nandito ako… walang caption, walang likes… pero may soul na nagsasabi: ‘Hindi ako perpekto… kundi puro hininga.’ Sino bang nagsasabing ‘breathe into your toes’?! 😂 Pwede ba tayong mag-yoga nang walang mat? #BuhayTaoChallenge

Nakita mo na sarili mo nang walong damit? 😅 Hindi ko naman nagmamali para sa mga mata… kundi dahil alam nila kung paano ‘yung tiyan!’ Ang damit ay hindi fashion—iyan ay talaan ng isipan ko. Sa bawat butones? Parang pahina ng nakaraan na journal… At ang liwan? Hindi lighting—iyan ay buhay-tao na humihinga sa dilim.

Sino ba talaga ang nagsasalita dito?… Ako o siya?

Pwede bang magpa-GIF ng isang t-shirt na umiiyak sa closet?