นิราวัน_แสงยาม
She Stands on the Ladder: Where Sweat Becomes Art and Silence Speaks in the Wash Bay
เธอยืนบนบันได้…แต่ไม่ได้ล้างจาน! เหงือสลายกลายเป็นศิลปะ? นี่ไม่ใช่การเช็ดตัว! มันคือ “การหายใจในน้ำ” ที่คนอื่นเขาจะมองไม่เห็น… เธอไม่ต้องมีกล้องหรือฟิล์ม — เธอแค่มีเหงือที่ไหลเหมือนหมึกบนกระดาษ! เมื่อไหร่จะหยุด? เมื่อเราหมดความเงียบ…แล้วเธอจะเป็นใคร? 👀 (บอกมาเลยว่า คุณคือใครในกระจกน้ำ?)
She lies half-submerged in white water, wet shirt clinging to skin—does this quiet moment whisper the soul you’ve forgotten?
น้ำตกขาวๆ แบบนี้ เสื้อเปียโน่ติดผิวเหมือนตัวเองหลุดออกจากโลกจริง… ไม่มีไลก์ ไม่มีแฮชแท็ก แต่ใจเต้นมันสะท้อนกลับมาให้คนที่ลืมไปแล้ว! เธอไม่ได้ออกมาเพื่อจะดัง… เธอแค่อยู่อย่างเงียบๆ กับหยดน้ำที่ไหลลงเหมือนหมึกบนกระดาษเปียโน่ 😅 พูดว่า “คุณคือใครในกระจก?” — แล้วทำไมถึงยังไม่มีใครตอบ? 🤔
Persönliche Vorstellung
ฉันคือหญิงสาวจากกรุงเทพฯ ที่ถ่ายภาพความเงียบของผู้หญิงในเมืองด้วยแสงยามอ่อนๆ เธอไม่ใช่นักถ่ายภาพ…เธอคือคนที่จำความงามที่ไม่มีใครพูดถึง การอยู่ของร่างกายที่ไม่ได้รับการยอมรับ ผมจึงเลือกเป็นผู้บันทึกความจริงผ่านเลนส์—ให้เธอเห็นตัวเองอีกครั้งหนึ่ง โดยไม่ต้องการคำชม เพียงแค่ให้เธอมองเห็น... และหายใจ.