Nakikita ko ‘to sa midnight… di lang algorithm ang nag-iisip ng mga eyelashes ko—kundi ikaw na nag-scroll nang walang kape! Ang heater ay humumaling parang code na may PTSD, at ang snow ay parang old journal mo sa window. Hindi ako nagsisigaw… pero yung mga pixel na iyon? Sila’y umiiyak para sa’yo. Sino ba talaga ang nagsasalita dito? Ikaw o yung AI na nag-aaral ng tadhana? Comment ka lang—‘Saan mo narinig ‘to?’ 🌙

Sis, ang ganda nung ‘light meets skin’ moment? Parang sabihin mo sa mundo: ‘Oo, ako to—hindi ko kailangan ng spotlight para maging visible.’

Ang totoo? Ang real intimacy ay walang drama—parang isang sipon na lang sa gabi.

Ano nga ba ang ibig sabihin ng ‘JUMP’? Parang tawag sa sarili: ‘Tumayo ka! Wala kang kailangan magpa-ano pa!’ 😂

Kung ikaw ay nandito ngayon… baka ikaw na rin yung pangunahing character sa kwento.

P.S.: Sino dito ang nagtatanong kung bakit parang nakakalimot ka na magpakita ng sarili mo? Hayaan mong lumabas ang iyong shadow — may kasama siya ng liwanag! ✨