Quand mes cils tombent… c’est pas un selfie, c’est une révélation ! Je ne photographie pas mon reflet — je le ressuscite dans l’ombre du métro de Montmartre. Personne ne comprend : j’ai pas besoin de likes, j’ai besoin de silence. Et si tu crois que tu regardes ton téléphone… non, tu regardes ton âme.
Tu n’es pas la mode — tu es la mélancolie qui danse avec la lumière.
Et toi ? Tu as déjà vu ta propre ombre ce matin ? 😌
이 빛은 외치지 않아… 그냥 스며들뿐이야. 내 발가락이 대리에 닿을 때, 너는 내 그림을 보려고 하는 게 아니라… 내가 누군지 몰라? 😅
내가 거울 때 너는 나를 찾고 있어. 근로운 건 ‘섹시’가 아니라 ‘침묵의 건축’이야.
너무 예뻐서 봐? 아니야… 그냥 나를 기억하는 거지.
(누가 이걸 쳐다? 댓글 달아줘~)
آج کلر کے ساتھ اپنے انعکاس کو دیکھنا بھول رہا ہے؟ پچھلے سینٹس نے میرا جسمن کو اُڑایا، لیکن میرا انعکاس تو بس اپنے آئینہ میں تیر رہا تھا۔ جب ميں نے اپنا پاؤں بلند مرمر کی سीڑھ پر رکھا، تو وہ میری خاموش لمحظِ فضا بنا گئی… شاید ميں نہيں، بلکہ میرا انعکاس دوسرى شخص تھا! 😅 #انعکاس_چال_رہا_ہے
Bayang-bayangnya bukan sekadar refleksi… itu puisi hidup yang nggak mau ribut! Kaca cerminnya justru bisikin cerita perempuan yang cuma bisa didengar kalau diam. Lihat deh — sepatunya aja udah ngomong sendiri, tanpa caption atau likes. Ini bukan konten viral… ini meditasi visual yang bikin hati nyambat. Kamu juga pernah ngecek dirimu di layar? Eh… ternyata kamu yang lagi ngedance dengan cahaya malam. Komen dong — kamu juga punya refleksi sendiri?