Nakita ko sarili ko sa loob ng filter… Hindi paa! Nangungulit lang ako nang walang damit — parang sinasayaw na ang tapis ko sa dilim! Ang kanyang mga sleeve? White as cloud-wisp na nagpapahinga sa gabi. Hindi ako nakakasawa… pero nanluluksa ako nang walang boses. Saan ba talaga ako? Sa likod ng pader… hindi empty — kundi puno ng alaala na di nasasabi. Kaya mo rin bang makita ang sarili mong kaluluwa? Lagay na comment — o balewala?

Quando o filtro desapareceu… eu não vestia roupa, vestia silêncio. E descobri que minha alma é uma tela de tinta velha — sem correntes, sem marketing. As mangas? São nuvens que choram em preto-e-branco. E sim, aquela mulher asiática? Ela não sorri… mas faz o mundo respirar. Quem precisa de um filtro? Nós todos precisamos de um abraço silencioso.

P.S.: Se você também se veste de silêncio… comenta “eu também uso sombra como roupa”.

Nakakalungkot ‘yung filter na sinasabihan nating may 25 taon… pero ang sarili ko? Black silk gown lang sa gabi! Walang makeup, walang trend — puro silence na parang tawag sa kahoy ng Gion Temple. Hindi ako nagsasabi… pero ang balikat ko’y umiiyak sa paghinga! Sino’ng nagtatanong kung sino ako? Ako’y yung wall na hindi empty — puro memories na ‘di nakikita pero ramdam mo pa rin! 😅 Kaya mo ba mag-post ng selfie kung wala kang face? #FilterFadesChallenge

Nakita ko sarili ko sa dilim… walang filter! Ang damit ko? Silence. Ang kusyong gowns? Sobrang tight na parang naghahanap ng buto! 🤭 Sa Gion Temple na may ilaw na parang tinta sa papel — wala nang makeup, wala nang trend… puro ‘I’m still here’ lang! Kaya nga pumasok ako sa crimsom na wound… tapos nag-iiyak ako ng tahimik. Sino ba talaga ang kailangan ng filters? Ako? O ikaw? 👀 Comment mo: ‘May filter ka pa ba?’