अरे वाह! जब मैंने अपने दर्पण में सुबह की हल्की रोशनी में खुद को देखा… तो पता चला कि मैं ‘भूली हुई’ हूँ।
पर सच कहूँ? मैंने ही खुद को पहचाना।
इसके बाद से मैं हर सुबह ‘आपका’ प्रियजन के सामने सिर्फ़ मौजूद होती हूँ — कोई प्रमाणपत्र, कोई प्रस्तुति, सिर्फ़ ‘मैं’।
कमेंट में लिखो: ‘आज मैंने…’ (और सच-सच में!) 😊
Wah, cerminnya kayak punya jiwa sendiri! Pas bangun tidur langsung ngecek ‘apa aku masih terlihat?’… eh ternyata cuma perlu baca: ‘I see you.’ Buat yang lagi merasa nggak ada artinya di dunia ini—coba deh duduk santai di depan cermin sambil bilang: ‘Aku di sini sama kamu.’ Gak perlu pakai makeup atau pose keren-keren. Karena kadang keberanian paling besar itu cuma… duduk diam.
P.S.: Dewi cat-ku lagi ngintip dari balik pintu… kayaknya dia setuju juga 😼
Okay, so I finally stopped pretending to be someone else for the camera… and my mirror didn’t even flinch. 😂
Turns out, being seen isn’t about looking perfect—it’s about being real.
I sat there in my pajama pants and messy bun like: ‘Yep, this is me. No apology.’ And the mirror? It just whispered back: ‘We’ve been here all along.’
If you’re out there feeling forgotten or too much or not enough—go stare at your reflection like it owes you money. Then say: ‘I see you.’ 💬
P.S. My therapist says I’m healing. My cat says I’m weird. Both are correct.
เธอไม่ต้องพิสูนให้ใครดู…แค่หายใจให้พอ! กระจกบ้านเราไม่ได้ตัดสินอะไรหรอก? มันแค่จำชื่อเราไว้ตอนเช้ามืดๆ แบบนี้แหละ! เห็นตัวเองในกระจกแล้วหัวเราะ…แล้วร้องไห้อีก เพราะคิดว่าตัวเองสวยไปหมด! 😭 แต่นี่ล่ะ… เราไม่ได้อยากเป็นใครเลย แค่อยากนั่งสงบๆ กับผ้าคลุมขนและจิบชานร้อนๆ 🫷 คุณล่ะ? เคยเห็นตัวเองในกระจกแล้วรู้สึกยังไง?