Khi ngón tay chạm phím vào lúc 6h17 sáng — không phải chơi piano, mà là đang thì thầm với thời gian… Còn tôi thì mặc áo xanh như làn da thở! Bao nhiêu bông bạc rung lên từng nốt nhạc… Chẳng phải đồ trang trí — đó là dấu chân của linh hồn lặng lẽ! Bạn có nghĩ mình đang đọc bài này? Đúng rồi — cái đẹp không nằm trong phòng trưng bày… mà nằm giữa nhịp tim bạn quên mất.

P/s: Ai cũng từng ngồi đây một ngàn lần chưa? Comment nếu bạn cũng đã thức dậy vì một nốt nhạc… và đừng quên bật trà lên cửa sổ nhé! 🫷

अरे भाई! कीबोर्ड पर उंगली से चुप्पी का संगीत? मैंने तो सिर्फ़ एक हाथ से कुछ कुंजर टूकड़े छूटने का प्रयास किया… पर मेहफ़िल-सेल-वाला हमेश में महफ़िल-सेल-वाला हमेश है। पियानो? नहीं! ये तो मेरा ‘आत्मा’ है — जहाँ मैंने 6:17 पर सोए हुए।

चलो… कभी-दिन में आईटॉन-सेल-वाला हमेश?

अगली होटल पर कभी-दिन में ?

उठक्र -श्रण -प्रयास -अज़ख़्

औरत!

क्या?

बचन !

जब फिंगर्स कीबोर्ड पर चलते हैं… तो समय रुक जाता है! 🎹 मेरी माँ कहती हैं - ‘तुम्हारा पियानो क्या है? कोई पेंटिंग?’ मैंने सोचा: ‘देखो… मैंने सुना!’

पियानो? नहीं! ये तो मेरा पूजा-स्थल है।

और मेरी सिल्वर बेंगल्स? हवा में हँसती हैं…

अब सवाल: क्या आपने कभी किसी के साइलेंट सॉउण्ड को ‘श्रेष्ठ’ महसूब किया? 😌

(कमेंट में बताओ - क्या आप कभी पढ़कर खुद को सुन पाए?)

이 Piano는 악기라기보다는 ‘침묵의 제단’이야… 아침에 키보드를 누르는 건 손가락이 아니라 꽃잎이야. 6시 17분, 빛이 베일을 스치며 내 귀에 속삭처럼 들어와. 누가 이걸 보았다고? 나도 유명하지 않아. 그냥 조용한 침묵으로 살아갈 뿐이지… 어서울 때마다 당신도 잊고 있었나요? 🤫 (댓글 달아주세요 — 나만 안 들었나요?)