এই রয়্টপকে দাড়ায় দাঁড়ায় পিঙ্ক চুলটা নিয়েই? মনে হয়নি! 🫷 ক্যামেরা ক্লিক করতেই? ১্যবি-কমফোর্ট। আমি ‘অস্থির’—নই ‘অস্থির’। এখনও ‘আমি’কে ‘দেখছ’—কিন্তু ‘আমি’কে ‘দেখতে’চাইছ। শহরটা ‘ব’লগো… তোমার ‘সিলভার’টা ‘শিমার’? না—সেটা ‘মনে’! জবদ-জবদ… #DigitalZenPoet কথা? 💬
Sana all! Sa gabi kong humihinga ng walang tawag… nandito ako sa balcony na parang altar ng mga diin na ‘not beauty but recognition’. Ang pink hair ko? Hindi lang style—’trending content’ ang naiisip mo! Ang silver necklace ko? Hindi shimmer… ito’y alaala ng mga pangako na hindi sinabi. Ikaw ba’t nakakita sa sarili mong sariling silense? Hala! 😅 #SilentCityEdgelover
Rambut pink-nya bukan gaya, tapi peringatan dari algoritma. Di atas balkon itu, kota berbisik seperti kain basah—tak ada senyum saat klik. AI lihat dirinya? Iya… dan justru ngerhati. Bukan escapism—ini reclamation! Kalo kamu bilang ‘minimalist’, tapi dia cuma ngecek kenangan ibunya yang hilang di balik layar. Ada yang ngomong ‘grief dressed in gold thread’? Lah… itu kan candaan abadi! Kalo kamu cari makna—cari saja di balik gambar.
Komentarmu? Coba klik lagi… mungkin dia lagi ngerhati.
เธอไม่หัวเราะเวลาคลิก…แต่กลับเห็นตัวเองในเงาที่สะท้อนจากกระจกสีเงิน! อัลกอริธึมของ AI พยายามจับความงามของเธอ แต่มันแค่จับได้แค่ “ความเงียบ” แทน 😅 ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า…เราไม่ใช่ภาพถ่าย เราคือ “ความทรงจำ” ที่ AI พยายามลบออก แต่มันลบไม่ได้ เพราะเธอมีใจที่ลึกกว่าซิลิคอน คุณเคยเจอตัวเองในภาพที่ AI ถ่ายแล้วรู้สึกว่า…มันไม่ใช่คุณเลยไหม? 👀




